Vandaag dus. Hier in Argentinië. Ik kan niet zeggen dat ik het allemaal erg gevolgd heb of dat het me boeit. De Argentijnen hebben vandaag de keuze tussen de burgemeester van Buenos Aires Macri, kandidaat van centrum rechts en de gouverneur van de provincie Buenos Aires Scioli, de kandidaat van centrum links (perronist) en bondgenoot van Kristina Fernandez de Kirchner (de zittende president). Volgens de peilingen zal Macri het winnen. Morgen weten we het. Ik zal er niet van wakker liggen.

Ik had het stukje eerst “verloren reisdag” willen noemen. Want zo voelt vandaag eigenlijk nog het meest. Na het bezoek aan de Perito Moreno gletsjer gisteren rest me in Argentinië alleen nog Ushuaia. Maar van El Calafate (het toeristische stadje dat zijn naam dankt aan een veenbesachtige bes, de calafate en als uitvalsbasis dient voor bezoeken aan de wereldberoemde gletsjer) raak je dus niet op een dag in Ushuaia. Tenzij je om 03h30 in de nacht vertrekt. Dat is dan ook een verloren dag. Vanochtend dus rustig opgestaan en ontbeten. Daarna de foto's opgeladen en om 11h30 de bus genomen naar Rio Gallegos en hier rond 16h00 aangekomen. Lummelen in El Calafate dus en in Rio Gallegos is ook niet veel te beleven. Op de website van de argentina.com wordt de stad aangeprezen als een “distibutiecentrum” voor toeristen onderweg naar El Calafate of Ushuaia. Al lag er wel een toeristische dienst (gesloten op zondag – verkiezingsdag) in een gebouw in Victoriaanse bouwstijl. Ik heb een wandeling door de stad gemaakt, erg boeiend was het allemaal niet. Het is voornamelijk de havenstad waarlangs wol, vlees en huiden van schapen worden geëxporteerd, evenals een oliestad. Door de olie is de bevolking op 10 jaar van 80 000 naar 100 000 gestegen. De Kirchner dynastie was van hier. Nestor Kirchner (echtgenoot van de huidige en zelf de vorige president)was hier gouverneur en ligt hier begraven. Het toeval wil dat ik hier net aankom op de dag dat de dynastie de macht (waarschijnlijk) verliest.

Een verloren reisdag dus. Tijd om eens terug te blikken op mijn reis tot nu toe. Argentinië zit er vrijwel op. Nog een reisdag per bus (en ferry over de Straat van Maggellaan) naar Vuurland en de “Zuidelijkste stad ter wereld”, Ushuaia aan een andere doorgang tussen Atlantische en Stille Oceaan, het Beagle (de boot van Darwin neem ik aan) kanaal. Dat er aan de overkant van het Beagle kanaal (ten zuiden dus) nog een Chileens dorp ligt met de Naam Puerto William wordt door de toeristische dienst van Ushuaia voor het gemak vergeten. Dat “Zuidelijkste bewoonde punt ter wereld” kan de vergelijking met het Noordelijk halfrond niet doorstaan, Ushuaia ligt op 54,8 graden Zuiderbreedte en geldt als een sub-arctisch, laatse bewoonde punt voor de Zuidpool. Op het Nooordelijk Halfrond ben je dan nog in Noordduitsland, tussen Kiel (54,3 graden) en de Deense grens. Het zeewater is hier aanzienlijk kouder.

Ik ben in redelijk vlot tempo van Noord naar Zuid door Argentinië getrokken en op de 17 dagen dat ik hier ben heb ik een en ander gezien. Begonnen in Buenos Aires, na een saaie vlucht (als ik voor mijn werk mensen op de luchthaven afzet wens ik hen altijd een zeer saaie vlucht toe, die zijn zeker in deze tijden te verkiezen boven “opwindende, spannende” vluchten) vanuit Amsterdam via Madrid . Na een spotgoekope transfer met de lokale bus (het duurde dan wel 2 uur ipv de gebruikelijke 40 min met een airport shuttel) had ik al een mooi zicht op de voorsteden van Buenos Aires. Een heel interessante stad waar ik op een uiterst aangename manier kennis maakte met AirBNB en voor 9€ per nacht een kamertje vond vlakbij het Congreso, het Argentijnse parlement.

Het was lente in Buenos Aires en ik heb er 2 dagen niets anders gedaan dan gewandeld door de verschilldende stadsbuurten. Daarna per vliegtuig naar het uiterste Noorden, waar een stukje Argentinië uitsteekt tussen Paraguay en Brazilië en waar zich wellicht de indrukwekkenste watervallen ter wereld bevinden. In een tropisch klimaat. Na een blitzbezoek aan de watervallen per bus de ruim 2600 km terug via Buenos Aires en een overstap naar Puerto Madryn en de walvissen. Een onvergetelijke evervaring, de walvissen. (De busreis mocht er ook zijn met tot bedden verstelbare bussiness class zitjes) .

Het Valdez schiereiland bulkte van het wild, zowel in zee, aan het strand als op het land. De laatste dag in Puerto Madryn een fiets gehuurd en (ervaren reiziger die ik ben) zonder water mee te nemen 18 km noordelijker gefietst naar een strand (zonder 1 enkele winkel) waar de Walvissen tot aan strand komen zwemmen. Gezien ik er toch een flesje water kon schooien van een groep toeristen dan nog 8 km verder gefietst tot een kaap met mooi uitzicht op de walvisbaai en dan door de middaghitte de 26 km terug over een stoffige grindweg naar Puerto Madryn. Die avond zat ik in mijn guesthouse (van een Franse eigenaar) op de nachtbus naar Bariloche te wachten als het verschikkelijke nieuws uit Parijs ons bereikte.

Met de nachtbus 1000 km verder , naar het (Noord)Westen deze keer voor mijn eerste kennismaking met de Andes in het Argentijnse ski paradijs San Carlos de Bariloche. Hier had ik voorlopig mijn laatste privékamer, ook geboekt met Airbnb, tot Santiago is het allemaal gedeelde accomodatie. In Bariloche ben ik de eerste dag met een veel te dure huurfiets het Circuito Chico gaan fietsen, de volgende dag te voet naar de top van de Cerro Otto en de verder gelegen “Habsburg rots”, het is een dagwandeling geworden.

Een leuke anekdote nog hierbij, De gletsjer, een nationaal park en het dorpje Perito Moreno danken hun naam aan Fernandez Moreno. Perito betekent “specialist” en was de bijnaam van geograaf/geoloog Fernandez Moreno. Hij was zeer belangrijk voor het vastleggen van de grens tussen Argentinië en Chili na de onafhankelijkheid begin 19de eeuw. Dat Argentinië zo'n groot deel van Patagonië controleert dankt het voor een vooral aan deze man. Een grensverdrag uit 1881 stipuleerde de hoogste Pieken van de Andes die als waterscheiding dienden. Op dat moment was Patagonië nog “Terra Incognito”.

Vooral in het Zuiden was de waterscheiding niet altijd duidelijk. Perito Moreno argumenteerde dat veel stromen die naar de Stille Oceaan afvloeiden door Morenen afgedamde gletsjermeren waren die eigenlijk tot het Atlantisch bekken behoorde. Dit bezorgde de Argentijnen heel wat extra land in Patagonië. Er gaat ook een verhaal dat hij met schop en houweel beken omlegde om ze van richting Stille Oceaan naar de Atlantische om te leiden. Als dank werd een stad, een nationaal park en een gletjser (die hij nooit gezien heeft) naar Perito Moreno genoemd. De Argentijnse overheid hield het echter niet bij symbolische beloningen en schonk hem ook een stukje land voor een boerderij van . Perito Moreno besloot 70km² (boerderijen vallen hier in Argentinië iets groter uit dan in Vlaanderen)van dit land rond het Nahuel Huapi (in de locale indiaanse taal “jaguar eiland” )terug te schenken aan de staat als Nationaal park. In 1934 werd Nahuel Huapi, ondertussen 7 000 km²,samen met Iguazu het eerste Argentijnse Nationale park.

Vanjuit Bariloche dan na wat zoeken een bus gevonden die de historische (en bijna legendarische) Ruta 40 door het Patagonische binnenland volgde van Bariloche naar El Chalten. 23 uur bus voor goed 1450 km. Een prachtige ervaring met unieke landschappen onderweg. In El Chalten heb ik twee prachtige trekkings gemaakt. Eentje naar Cerro Torre en het bijhorende gletsjermeer en eentje naar Cerro Fitzroy en het Lago de los Tres met een erg steile eindklim, 750 hoogtemeters op minder dan 2 km. Maar buitengewoon mooi ook al was het weer de tweede dag niet ideaal.

Gisteren dan in ideale weersomstandigheden de wereldberoemde Perito Moreno gletsjer bezocht. De foto's van mijn avonturen staan al een tijdje op FB en reismee. En hiermee zit ook de verloren reisdag, evenals de presidentsverkiezingen er op. Macri heeft met ruim verschil gewonnen.