Ik ben weer bijna weg.

Volgende week donderdag is het weer zo ver. Dan stap ik het vliegtuig naar Addis Abeba, met tussenlanding in Kairo. Dit jaar heb ik voor het Afrikaanse gedeelte een reisgenoot. Fred Klimek, een sympathieke Oostenrijker die ik enkele jaren geleden in Thailand tegen het lijf gelopen ben. We hebben toen ongeveer 10 dagen samen door Zuid Thailand getrokken. Van de zomer was ik bij hem op de koffie en mijn reisplannen voor Afrika uit de doeken gedaan. Een week later hing hij aan de telefoon om te vragen of hij mee mocht. We zijn dus met 2 en dat zal op veel plaatsen de kosten drukken.

Voor de geïnteresseerden alvast een kaartje met mijn geplande reisroute. Vanzelfsprekend kunnen (en zullen) er onderweg aanpassingen van het laatste moment etc. gebeuren.

Ik ben er alvast helemaal klaar voor.

Grts Allemaal,

willy Berger

DE HIMALAYA KOMT ERAAN

Ondertussen ben ik alweer ruim 5 weken aan het rondhossen in India. Rajastan was fantastisch. Udaipur, Jodhpur. Jaisdsalmer en Bikaner in de Tharwoestijn. Het romantische India van de Maharadja's hun kastelen en forten. De Jain en Hindoe tempels, de letterlijk kleurrijke bevolking. Het was alles wat ik me erbij voorgesteld had en meer.

Het centrum van Udaipur deed me weliswaar een beetje aan Kaosan Road in Bangkok denken. Een typisch ghetto voor Westerse rugzaktoeristen. Met zijn Edelweis bakkerij naast de French bakery and Italian pasta restaurant. En natuurlijk de winkeltjes met typisch indische souvenirs waar nooit een Indiër binnen komt. Het ligt me niet zo. Ik ben er dan ook snel doorgewandeld, na het eten van een stuk chocoladetaart in bakkerij Edelweis weliswaar.

De rest van de dag heb ik een lange wandeling gemaakt rond de meren van Udaipur. Tot tegen het donker gewandeld en nog eens mogen ervaren hoe vriendelijk de Indiërs zijn. Ik was 's avonds nogal ver afgedwaald in het achterland en kreeg op de terugweg tweemaal spontaan een lift aangeboden van een voorbijkomende motorijder. Eerder op de dag had ik ook al aan een voorbijrijdende automobilist moeten uitleggen dat ik graag wandel en daarom geen lift wilde.

Jodhpur was dan weer op en top Indisch. Totaal chaotisch. De koeien regeren de straat en dirigeren het verkeer. Geen (westers) toeristenwinkeltje te bekennen. Ik heb er een leuke tocht door de omgeving gemaakt naar de Bishnoi, eerder een religieuzaze groepering dan een etnische stam. Ze staan bekend als de eerste ecologisten ter wereld. Hun oorspronkelijke guru kreeg in de 18de eeuw al in de smiezen dat de ontbossing leidde tot uitdroging, erosie en verschraling van het land. Vanaf toen zijn de bomen heilig en mag er alleen nog dood hout geraapt worden maar genieten levende bomen absolute bescherming. Er wordt verteld dat in de 19de eeuw meer dan 300 dorpelingen (allemaal vrouwen) hun leven gaven om de bomen te beschermen tegen de houthakkers van de Raja van Jodhpur die het hout nodig hadden voor een bouwwerf. Toen de Raja hoorde dat zijn soldaten 300 dorpelingen gedood hadden omdat ze de bomen ten alle prijze wilden beschermen heeft hij hen en hun bomen verder met rust gelaten. Onderweg nog Demoiselle kraanvogels en antilopen gezien. Ook hebben we er getuige kunnen zijn van een opiumthee ceremonie. Alhoewel opium in Indië illegaal is maakt het deel uit van de traditionele cultuur van ruraal Rajastan.

Het kasteel van Jodhpur is wellicht het meest imposante van Rajastan. Het domineert de stad vanaf een grote uitstekende zandsteenformatie. Indrukwekkend gewoon.
Jaisalmer was heel mooi maar ook weer erg toeristisch. De verkopers van de verschillende winkeltjes begroetten je onveranderlijk met de formule : 'Good morning sir, can I help you spend some money ?'. Het fort, met stad binnen het fort bleef niettegenstaande al de toeristen erg indrukwekkend. De nacht onder de sterren met de kamelensafari was onvergetelijk.

Bikaner had ik eigenlijk toegevoegd aan het programma vanwege de rattentempel van Deshnok. Dieren die verder universeel verfoeid worden zijn hier het onderwerp van verering. Het zijn de gereïncarneerde zielen van dorpelingen die zo ontsnappen aan de toorn van de god van de onderwereld. De ratten worden dan ook gevoerd. Het is een goed voorteken als er eentje over je (blote) voet loopt of als de ene witte rat te zien krijgt die er ronddwaalt. Heel apart.

Dankszij de uitbater van mijn hotel heb ik de dag dat ik in Bikaner was trouwens veel meer gezien dan alleen maar de nabijgelegen tempel van Deshnok. Een indrukwekkend fort met bijbehorende paleizen, de oude stad met zijn Jaintempel en zijn talloze Haveli's (villa's/paleizen van de adel er rijke burgerij). En dan ook nog het grootste research- en kamelenkweekcentrum ter wereld (volgens henzelf). Een welgevulde dag dus.

Na een nachtreis ben ik dan in Jaipur aangekomen en direct doorgereisd naar Pushkar, de stad met de enige Bhrama- tempel in Indië, nog 500 andere tempels, 2000 Shadu's en Bhramins en de grootste kamelenbeurs ter wereld (volgens henzelf)van 2 tot 11 november. De kamelenbeurs was een attractie op zich maar ook het stadje met zijn duizenden Hindoe pelgrims was de moeite meer dan waard.

's Nacht in Jaipur heb ik dan mijn eerste (en tot nog toe enige) aanval van Toerista gehad. Kort maar hevig. Het begon om 3 uur 's nachts en rond 12 uur 's middags was het ergste voorbij maar ik heb me wel nog de hele dag ellendig gevoeld. Rhantampore tijgerreservaat heb iik dan maar geschrapt om zo een dag extra te recupereren. De stad was de grootste en voor mij de minst interessante van Rajastan.
De Taj Mahjal in Agra is wellicht het mooiste gebouw ter wereld. Het mooiste dat ik ooit gezien het alleszins en ik heb er nogal wat gezien. Ook Agra Fort was best een bezoek waard. Maar ondertussen begon ik toch naar de bergen te snakken.
Na 2 nachten en 1 dag treinen is het dan nu zo ver. De eerste treinrit naar Varanasi vertrok in Agra stipt op tijd om 21.20 en kwam met nauwelijks 45 minuten vertraging aan in Varanasi, de heilige stad van de Hindoe's aan de Ganges. Wie zich hier in de (uiterst vervuilde) Ganges wast wast al zijn zonden weg. Aan de oever van de Ganges gecremeerd worden opent de deur naar het Nirwana. Het cremeren gebeurt bij voorkeur op hout. Voor de armeren is er tegenwoordig ook crematie met gas, maar het is twijfelachtig of je dan het Nirwana bereikt. De Hindoe dodencultus is tamelijk luguber. Het oudste overlevende mannnelijke familielid moet de schedel van de overledene openkraken zodat de ziel eruit kan. Het cremeren gebeurt op een grote brandstapel. Ideaal blijft het vuur 24 uur branden. Als de familie niet genoeg geld heeft voor voldoende hout en het lijk niet volledig verbrand is wordt het overschot kort en goed in de Ganges gedumpt. Die pakken spoelen dan soms aan tussen de trappen waar de Hindoes hun ritueel bad nemen. Hier bleek ook dat niet alle honden in Indië vegetarisch zijn.
De trein van Varanasi naar New Jalpaguri, een groot station in het Noorden van West-Bengalen had bij vertrek reeds 4H55 vertraging. Het voorziene vertrek om 21h30 had plaats om 2h25. De voorziene aankomst om 12h30 had ten slotte plaats om 19h50. Het was mijn laatste lange treinreis in Indië en meteen ook die met de grootste vertraging. Bovendien had ik de slechtst mogelijk slaapbank. Lateraal boven, kleiner dan de dwars geplaatste slaapplaatsen en je ziet helemaal niks. Technisch is de bedoeling dat overdag de onderste slaapplaats omgebouwd wordt tot 2 stoelen maar daar doen de Indiërs niet aan mee. Je kan dus niet anders dan zo goed als de hele dag boven blijven liggen.
Maar goed, ook dat hebben we weer gehad. De eerste attractie in de Himalaya die ik gepland had was de 'toy train', een smalspoortreintje van New Jalpaiguri road naar Darjeeling, niet alleen een van de bekendste thees ter wereld maar ook een erg bekend, door de Engelsen ontwikkeld 'Hill Station' op 2000 meter hoogte in de voetheuvels van de Himalaya. In België zijn de bergen 700 meter hoog, in Indië zijn de heuvels 2000 meter en de bergen +6000m.
Viel weer (een beetje) tegen: wegens lawines, mogelijk als gevolg van de aardbeving 2 maanden geleden in Sikkum, is een deel van het spoor beschadigd en kan ik de trein pas nemen vanaf Kurseon. Ik heb dus vanmorgen een Jeep (samen met 9 andere passagiers) moeten nemen om tot Kurseon te raken en hier zit ik nu te wachten tot de trein die vertrekt om 15hr vanmiddag. Vooral spijtig omdat het mooiste deel van de route de klim uit de Gangesvlakte naar de Himalaya is. Dat deel heb ik nu noodgedwongen met de Jeep moeten doen, waar het zicht natuurlijk een stuk minder is dan vanuit een trein met panoramische vensters.
Maar goed, tot nog toe heb ik zeker niet te klagen gehad en vrijwel alles wat ik me had voorgenomen heb ik kunnen doen en zien. In Varanasi ben ik een koppeltje uit Gent en een Frans koppel die ik eerder al ontmoette in Udaipur tegengekomen. We gaan waarschijnlijk samen een trekking maken in de bergen rond Darjeeling.
Daarna komt Nepal aan de beurt en hopelijk ook Tibet.

Alweer ruim 2 weken onderweg. RAJASTAN

Ondertussen is het ruim 2 weken geleden dat ik in India ben aangekomen. Een paar dagen geleden het boek Himalaya van Michael Palin uitgelezen en begonnen aan 'Holy cow', volgens de cover een internationale bestseller. De avonturen van een Australische expat die 11 jaar nadat ze als jonge twintiger een rondreis door India gemaakt had terugkeert naar het land dat ze zo verfoeide. Na haar eerste vertrek had ze gezworen er nooit meer terug te keren.
Het thema was erg bekend en hetzelfde als in de meeste reisboeken over India die ik ondertussen ter voorbereiding gelezen heb. De vuiligheid, het gebrek aan hygiëne, de opdringerigheid van de mensen vooral. 'Ze laten je nooit met rust, je wordt constant aangesproken, -gevat, ze kennen de betekenis van het woord neen niet etc. etc. ' Ik begin me zo langzaamhand af te vragen of ik in het verkeerde land van het vliegtuig ben gestapt.

Tot nog toe ben ik vooral uiterst vriendelijke mensen tegengekomen, zeer behulpzaam, tot op het genante af. Het is de normaalste zaak van de werled hier als je als toerist in een overvolle lokale bus stapt dat de beste plaats voor je wordt vrijgemaakt, terwijl de oude vrouwtjes hangen of op de grond zitten. Best genant eigenlijk.

De grootste schok op mijn reizen was de kennismaking met de openbarte toiletten in China. Je dient een heel nieuwe vocabulaire uit te vinden om ze te beschrijven. Woorden als smerig, walgelijk beginnen zelfs niet weer te geven wat je daar aantreft. Toen werd me gezegd : 'Wacht maar tot je naar India gaat.' Nu, zelfs aan de stations zijn de toiletten hier doenbaar? ttz. Niet echt veel smeriger dan bij ons. Er schijnt ondertussen een nationale onderneming te zijn met 70 000 personeelsleden die propere toiletten uitbaat. In de hotels waar ik was heb ik op 1 keer na, maar dat was een hotel van 2 euro voor de kamer, een 'troon' gehad ipv een Frans toilet.
Natuurlijk, in het openbaar is properheid een onbestaand begrip. Vuilnis wordt gewoon op straat achtergelaten. Recyclage betekent in India dat je je vuil op straat gooit waar de koeien het opvreten en je krijgt er melk en brandstof voor terug. Indiërs zijn blind voor vuil in winkels, treinen en bussen worden hoogstens eens uitgeveegd maar nooit grondig gepoetst. Het vuil koekt aan in alle hoekjes en kanten. De muren van een theehuis zijn besmeurd met resten van jarenlang aangekoekt vuil. Niemand schijnt het te zien. Leidingen , of het nu electriciteit, water of wat dan ook is worden aangelegd waar het uitkomt, op de muren, met de koppelstukken die op dat moment voorhanden waren. Het maakt allemaal niet uit. Wasbakken worden schots en scheef aan de muren gehangen. Toeternietoe schijnt hier het motto van de meeste aannemers te zijn.
Toch kennen ze het verschil. Vandaag ben ik voor het eerst in een hotelletje aangekomen waar alles proper is. De badkamer is, weliswaar met antiek aandoende kranen (van het soort waar je thuis tegenwoordig serieus geld voor betaalt) naar Europese normen afgewerkt, beter dan de badkamers in appartementen en huizen van de jaren 70 bij ons. Er is geen tegel kapot of gebroken om leidingen of kranen te installeren, de spiegel en wastafel hangen vast en recht. De electriciteitsdraden zijn in de muren ingewerkt, net als de waterleidingen. Kostprijs : Net geen 4 Euro, telefoon en TV op de kamer.

India blijft een land van contrasten maar het negatieve beeld dat van haar inwoners wordt opgehangen in nogal wat reisliteratuur, daar heb ik tot nog toe niks van ervaren. Wel hebben al een paar reizigers die hier al verschillende keren waren me gezegd dat er veel veranderd is de laatste jaren. De opkomst van de middenklasse heeft ook het leven van de werkende armen een stuk draagelijker gemaakt. 15 Jaar geleden was het al dan niet geld lospeuteren van een toerist vaak letterlijk een zaak van leven of dood. Tegenwoordig kunnen ze allemaal op een min of meer normale manier overleven.

Ondertussen heb ik ook alweer het een en ander gezien. Na de Portugese enclave Dili met zijn indrukw ekkende fort en een verloren gelopen Santiago ben ik doorgereisd naar Sasan Gir. De enige plek ter wereld waar de Aziatische leeuw nog in het wild voorkomt. Van een reisagent in Dili wist ik dat er nog een Zweeds-Braziliaans koppeltje onderweg was naar het park en daar een safari ging doen. Op de trein ernaartoe, mijn eerste lokale trein, alweer een prachtige ervaring, heb ik ze getroffen en we hebben de kosten voor de safari kunnen delen. Entrée in het park en jeepsafari voor 20 euro per persoon.

De gids die zij besteld hadden stond ons al op te wachten aan het station en zorge voor kamers in 'homestay' bij een familie thuis. Nette kamer, moderne badkamer met douche, met avondeten en ontbijt was ik 7,5 euro kwijt. Een hele leuke familie trouwens, overheerlijk eten, weer een uiterst prettige ervaring.

Helaas lieten de leeuwen zich niet zien. het wasd de eerste dag van het nieuwe seizoen in Sasan Gir en alles was nog veel te groen, het is dan heel moeilijk dieren spotten. Verder dan een rapport van de inboorlingen (Er wonen enkele stammen van vegetarische veetelers in het park, al van voor het park bestond dus zij mogen blijven. De leeuwen vreten hun beesten op maar het zijn hindoes,dus dat nemen ze erbij, vooral sinds de staat hun compensatie uitbetaalt voor verloren vee) dat er een leeuwin met jong was voorbijgekomen vroeger op de ochtend en een afdruk van een leeuwenpoot in het zand zijn we niet geraakt; Wel een luipaard gezien van op ongeveer 100 meter, veel bambi's (spotted deer), een groot hert (samba deer), vogels, prachtige pauwen o.a. , zelfs zonder de leeuwen was het de moeite waard. Maar uiteraard toch een tikje teleurgesteld dat de kers op de taartt opntbrak.

Dezelfde ochtend nog ben ik dan doorgereisd naar Bhuj, in de uithoek van Indië tegen de Pakistaanse grens. Ongeveer 12 uur op een lokale bus. Uiteraard op de beste stoel, maar dat is relatief in Indië) Het was er veel dichter bevolkt, industriëler en moderner dan ik gedacht had.

Vanuit Bhuj dan nog een uitstapje van 500 km retour gedaan om Dholavira te bezoeken, de enige grote stad van de Harrapan cultuur, of de Indus cultuur die bloeide van 2500 tot 1900 v.C. Toen ik ongeveer 16 was kwam er thuis een dik boek van Lecturama aan over de Oude culturen, o.a. de Induscultuur. Ik was erdoor gefacineerd en wilde het toen al bezoeken. Het is er eindelijk van gekomen. Het was de moeite waard. Ik was de enige toerist ter plaatse, het museum en de ruïne waren gratis te bezoeken. Er komen zo weinig toeristen dat het de moeite niet loont om tickets te verkopen. Een lokale inwoner die vrij goed Engels sprak was bovendien in staat een vrij deskundige uitleg te geven. Het was een van de dingen die ik zeker niet had willen misseneen deze reis.

De avond erna, de 19de oktober per trein doorgereisd naar Abu Road, daar overnacht en 's ochtends door naar het enige 'Hill Station' (De Europese kolonialen zochten overal de hoger gelegen gebieden op om aan de (letterlijk) moordende hitte van de tropische vlaktes te ontsnappen) Mount Abu. Het was er zo leuk dat ik er een halve dag langer gebleven ben om zo nog een ochtendwandeling door een natuurgebied te kunnen doen. De wandeling voor zonsondergang was me zo goed meegevallen dat ik er best nog eentje wilde doen. Met gids en een engels koppel als gezelschap. We zijn er een tijdje gevolgd door een luipaard, we kregen hem niet te zien maar konden hem horen grollen en de apen sloegen voortduren het alarm voor luipaard. Best een apart gevoel, gevoldg worden door een luipaard op een natuurwandeling. Weer veel mooie vogels gezien en ook een krokodil.

In de namiddag dan per bus verder gereisd naar Udaipur, een van de meest romantische steden in Rajastan. Deze ochtend ga ik een tocht door de ommelanden doen, ik krijg een lift van de hoteleigenaar, hopelijk vind ik dan nog een bus terug naar Udaipur. Morgen dan bezoek aan Udaipur zelf en overmorgen gaat het dan verder naar Jodhpur. Nog steeds een welgevuld programma dus.

8 dagen India, Indrukken en een eerste balans

Vorige week donderdag, 6 oktober, om 4.18 geland in India. Ik heb ondertussen al herhaaldelijk mogen ondervinden dat ze verzot zijn op bureaucratie. Voor de immigratie en douane had ik dan ook het ergste gevreesd. Maar om 4 uur 's ochtends zijn er niet zo veel concurrerende vliegtuigen en bij de immigratie ging het erg vlot. Na een kwartiertje wachten kwam mijn baggage ook van de band. De douane was net zo allert als een Hasseltse flik die net zijn envelopke gekregen heeft. Doorlopen zonder problemen dus.

Roepies uit de muur gehaald (Voor de eerste en wellicht laatste keer met mijn, speciaal daarvoor geactiveerde ING Maestro card, kosten bleken achteraf net geen 20 euro te zijn) en de fraaie taxi, om eindeloos gepalaver over de prijs te vermijden op de luchthaven geboekt. 7,5 euro voor een ritje van een uur. De foto's van de taxirit heb je ondertussen al kunnen bekijken.
De inkom van het hotel in Mumbai, de gemeenschappelijke traphal van het gebopuw waar niemand voor zijn eigen of andermans deurtje keerde, zag niet uit, maar het hotel zelf was best te genieten. De eerste dag ben ik wat gaan rondlopen in Coloba, Churchgate en Fort, de oude historische wijken van de stad. Ook nog het Prins of Wales (ondertussen herdoopt tot Chapatrai Shivai) museum gaan bezoeken. De collectie was mooi maar klein voor de 300 Roepies inkom die buitenlanders moesten betalen. (Indiërs 10 roepies).

De tweede dag naar de Noordelijke voorsteden gewandeld en terug. Ook in Mumbai hebben ze koeien in de stad maar ze lopen er niet los, zoals overal in de volgende steden die ik aandeed. Er wordt in steden als Ahmedabad (de hindoes zeggen Amdavad) vrij intensief aan veeteelt gedaan. De hele stad loopt vol koeien, geiten ezels, ook olifanten en kamelen heb ik reeds gezien. Varkens ook, maar die zie je minder. Ze geven geen melk, hindoes zijn vegetarisch en moslims zijn ook niet gek van knorrie. De koeien en geiten leven zoals de stadsvossen van Europa. Uit de vuilbakken dus. Enfin ze hebben hier geen vuilbakken. Het afval wordt op straat gekieperd en de koeien en geiten vreten er de laatste bruikbare calorie tussen uit. Ik heb ze in de gaten gehad. Koeien zijn uiterst bedreven om plastiek zakjes open te rijten en er de laatste etensrestjes uit te likken zonder het plastiek mee binnen te werken. Die hopen afval worden als ze helemaal leeggevreten zijn door de vuilkar opgehaald. Je kan je voorstellen dat het beroep van vuilnisman hier nog een stuk onaangenamer is dan bij ons.

En neen je trapt niet overal in de koeienstront. Daar kan je immers de kachel mee aanmaken. Spijtig dat ze geen koe eten hier. Anders kon je i.p.v. een barbecue met steak op houtskool, steak op eigen stront geroosterd gaan eten. De vlaaien krijgen amper de tijd om te drogen en worden dan naarstig verzameld zodat moeder het eten kan koken. Koeienstront, economisch bijna net zo waardevol als de melk.

Om de draad terug op te nemen, in Mumbai heb ik ook al mijn treintickets voor de komende maand gekocht. Op 7 oktober heb ik na een wandeling door Noord Mumbai in de voormiddag in de namiddag het eiland elefanta bezocht. Ook daar hebben ze een rotstempel met Unesco status maar daar had ik er de volgende 2 dagen 63 van op het menu staan dus op elefanta heb ik me beperkt tot een wandeling over het eiland. Rustig boottochtje over de back bay van Mumbai en dan eten en toen stond de nachttrein alweer klaar.

Na een voorspoedige reis in slaapcouchetten met 45 minuten vertraging aangekomen in Aurungbad waar ik voor 9 euro per nacht een erg leuk hotelletje had. De eerste dag wat gewandeld en bijgeslapen. De volgende dag een Riksjaw gehuurd voor de ganse dag en de 29 km verder gelegen rotstempels van Ellora bezocht. Het zijn Boedistische, Hindu en Jain tempels uitgehakt in de rotsen. Ze zijn allemaal indrukwekkend mooi en de grootste de Kailash tempel is werkelijk ongeloofelijk. Ik ga hier geen historische uitleg doen, kijk maar op Wikipedia of zo, maar ik zal wel een apart album met de tempels van Ellora en Ajanta op FB zetten. Op de terugweg ook nog het graf van Aurungzeb, de 13de eeuwse moslimveroveraar die Aurungabad stichtte, en het fort van Daulatabad bezocht. Als je op de foto's kijkt met de vergezichten van het fort zul je zien dat de berg op een bepaald moment vertikaal omhoog gaat. Ze hebben die in de 15de eeuw zo uitgehakt.µ

Maandag een grote wandeling (tot chagrijn van de riksjarijders) door Aurungaba d en ommelanden gemaakt tot de Bibi-ka-Maqbara, de kladversie van de Taj Mahal en het grootste moslimmonument in de staat Maharastra.

Dinsdag in alle vroegte een gedeelde jeep genomen tot Ajanta. Nog meer rotstempels. Die van Ellora situeren zich tussen 500 en 1100 en zijn onderverdeeld in drie religies. Ze volgen elkaar ook cronologisch, de oudste zijn boedistisch, dan Hindu en de jongste zijn Jain. In Ajanta dateren de rotstempels van de 2de eeuw V.C. tot A.D. 600. En zijn allemaal boedistisch. Na 600 zijn ze in vergetelheid geraakt tot de Engelsen ze herontdekten in de 19de eeuw. Wat wil zeggen dat de moslims ze nooit wisten liggen en er dus ook niet huis hebben kunnen houden om de 'afgodsbeelden' te vernietigen. Weer een geweldige ervaring daar ter plaatse en dan doorgereisd naar Jalgaon.

Hier had ik een nachttrein geboekt en stond ik op de wachtlijst, geen geconfirmeerde couchette dus. Toen ik aan het station kwam bleek mijn plaats ondertussen bevestigd te zijn. Een hele opluchting. Bij de Indische stations hebben ze voor reizigers die lang moeten wachten (en die in de hogere gereserveerde klasses reizen) een soort hotelkamers ter beschikking. In Jalgoan hadden ze die ook, ik moest er zo'n 10 uur wachten en wilde dus wat graag zo'n kamer. De privékamers aan 3,5 euro waren vol maar er waren nog bedden op een zaal van vier voor 1,5 euro. Zo gezegd zo gedaan, althans na de nodige Indische bureaucratie. Eerst aan de stationschef gaan vragen voor de 'retiring room'. Die verwees me door naar loket nr 6. Inlichtingen. Daar werd iets omgeroepen over het P.A. stysteem van het station. Dan kon ik naar loket 1. What do you want ? 'Retiring room' Room or bed ? 'Room' Room full. 'Bed ? ' Bed ok. How many bed ? '1' . Train ticket please. (Je kan alleen zo'n kamer boeken als je ook effectief met de trein reist en daar moet wachten.) Pasport please. Dan werd alles in de computer ingegeven waarna er een ticketje uit het apparaat kwam en ik na overhandiging van 100 roepies mijn ticketje kreeg. Daarna nog eens een register manueel invullen met naam, adres in België, telefoonnummer in India, telefoonnummer in België .... Ze zijn erg grondig hier.
Dan in de stad wat gaan eten en een bezoek gebracht aan de kapper. Net toen de school uit was. Ik was meteen de grote attractie voor de lokale schoolkinderen. Bezoek kapper 0,6 Euro. Nog wat versnaperingen gekocht voor de nachtreis en mijn retiring room gaan opzoeken. Weerom een register manueel invullen (ditmaal bij de conciërge) met de informatie die ik al een keer in de computer had laten ingeven en 1 keer ingeschreven in een register. Sign in. De vrouw sprak geen woord Engels maar kreeg toch duidelijk gemaakt dat ik bij vertrek ook moest komen uittekenen.

Het was een erg mooie kamer, met toilet, douche etc. Volgende keer een handdoek in mijn handbagage steken. Mijn trein was voorzien om 02.25. Tegen 1.45 uitgetekend en eens gaan kijken in de stationshal. Mijn trein had vertraging tot 3.55. Ik terug naar de kamer maar dat was buiten de conciërge gerekend. Cancelled, cancelled bleef hij maar zeggen. Het enige woord engels dat hij kon. Ik had weing zin daar nog 2 uur buiten te zitten terwijl er een bed op me stond te wachten en hield voet bij stuk. Na een bezoek aan de stationschef en een schampere opmerking dat ik eerst moest zien wanneer mijn trein vertrekt en pas daarna uittekenen mocht ik dan toch terug op de kamer.

De trein kwam om 5.15 uiteindelijk opdagen. Nog enkele uurtjes geslapen en tegen 09.00 terug gaan zitten en nog tot rond 15.30 getreind (en gekeuveld met de buren) tot Ahmedabad. Daar een lokaal guesthouse genomen, een hok (kamer kon je het niet echt noemen) met bed met een matras van geen 5 cm dik. Maar met mijn luchtmatrasje erop ging het best. En het kostte er 1,95 euro per nacht. Douche was het Mandi systeem (grote emmer met water en potje om het water over je heen te kappen). het toilet was Frans maar vrij proper. De namiddag nog wat gewandeld door oud Ahmedad en dan in het deftigste restaurant van de stad House of MG gaan eten. Kostte dan ook 9 euro, eten en drinken op het dakterras. Een traditionele Thali schotel. (grote tinnen schotel met allemaal kleine potjes die gevuld (en bijgevuld) worden met vegetarische specialiteiten. Ik eet hier vrijwel constant vegetarisch). De Gujarati keuken is eerder zoet dan pikant.

Gisteren, donderdag dus, Adalah Vav bezocht. Een trapppenhal naar een lager gelegen bron, die vind je overal in Gujarat, de Engelsen noemen ze Stepwells. Dit zou een van de mooiste zijn.De gebeeldhouwde zandsteen was inderdaad prachtig en 500 jaar oud) Ik was eerst van plan er met een riksjaw naar toe te gaan. Maar in tegenstelling tot in Aurungabad waren de Riksjawchauffeurs hier totaal Engels onkundig, niet bijster eerlijk bij hun prijzen en kennen ze alleen de weg in hun eigen wijk van de stad. Toen ik woensnamiddag ben aangekomen was ik eerst een ticket gaan kopen voor de nachtbus naar Diu. Het kantoor lag aan de andere kant van de rivier. Een vriendelijke Engelstalige Indische voorbijganger had de chauffeur al uitgelegd waar hij naartoe moest rijden (ik had het adres van het internet geplukt). Maar eens over de brug heeft hij op 2 km nog 3 keer de weg moeten vragen. (Het was altijd rechtdoor en een groot nieuw commercieel complex).

Gezien deze geweldige ervaringen met riksjaws in Ahmedabad heb ik dan geopteerd voor het openbaar vervoer. En dat is zowat de fijnste belevenis geworden tot nog toe. De bussen zijn stokoud. Mijn baas zou ze direct allemaal willen voor zijn verzameling oldtimers. Vanbinnen zitten er (redelijk versleten) zetels in 5 zetels per rij. Er zijn ook nog staanplaatsen. Er kan dus zo'n 120 man in de bus. Koeling is ARKO (Alle ramen kompleet open). De bussen zitten altijd overvol. Als ik aan het station aankwam stond er net een bus (goed gevuld) op vertrekken. Zodra ik instapte stond er prompt iemand op om mij zijn stoel te geven. Oude vrouwtjes laten ze hier gewoon staan of als ze niet meer kunnen staan op de vloer zitten, maar een blanke, ho maar, maak de beste stoel vrij. Adalaj Vav (de naam van de stepwell) gezegd en er werd meteen een electronisch ticket voor 17 Roepies (0.22 Euro) geprint.

Vorig jaar ben ik in Cambodia nog een reiziger tegengekomen die me vertelde dat hij op 3 maanden in India maar 2 keer een gesprek had met een Indiër dat er niet op uitdraaide dat de Indiêr hem om geld vroeg). Ik ben hier nu al een week en behalve wat bedelaars en af en toe een Engelsonkundige dorpeling die gefotografeerd wil worden en dan verlegen 'Bakshish' stamelt heeft niemand om geld gevraagd. De mensen die Engels spreken knopen wat graag een gesprek aan. Wich country ? is altijd de eerste vraag. En of ik getrouwd ben. en verder het gewone praatje van bij de bakker. Maar de meesten zijn supervriendelijk. En zeer behulpzaam. Er werd me met hand en tand uitgelegd dat ik niet onderweg kon uitstappen. Ik moest mee naar het busstation in Gandhinagar (een door Le corbusier ontworpen planmatige stad die de nieuwe hoofdstad van Gujarat moest worden), daar naar het er naast liggende busstation voor lockale bussen en dan een stukje terug. Een van de Engelskundige passagiers is voor de zekerheid meegelopen heeft de juiste bus (die net vertrok) doen stoppen. Uiteraard stond er direkt iemand op. Het waren bijna allemaal schoolkinderen. Adalaj Vav werd beantwoord met 'Stepwell'. na de gebruikelijke keuvelarijen wezen ze me de juiste busstop en drukten me op het hart niet meer dan 10 roepies te betalen voor de Riksjaw of 10 minuten te wandelen Al bij al een prachtige ervaring.

De terugweg was ongeveer net zo. De bus naar Ahmedabad werd bestormd. Toen ik binnenkwam stuurde de conducteur direct iemand naar achter zodat ik een stoel op de eerst rij had (beenruimte). Nadat ik het ticket naar Ahmedabad gekocht had vroeg ik om er bij de Ashram van Ghandi uit te mogen. De goede man wilde al een nieuw ticket maken, bleek dat ik 1 roepie te veel betaald had. De Ashram van Ghandi speelde ook in de film met Ben Kingsley een grote rol en was best indrukwekkend. Daarna met lokale stadsbussen verder naar het centrum. Bij het instappen was er al iemand aan het zeggen dat ik de vrouwen voor mij moest omduwen en snel moest instappen. Eens binnen liet hij zijn buurman opstaan zodat ik kon gaan zitten. Weer een praatje over van alles en nog wat.

Dan gaan douchen in mijn guesthouse, rugzak gepakt en vertrokken naar de bus opstapplaats en daar nog een heerlijke 'sizzling' groenteschotel gegeten alvorens de nachtbus te nemen. Met een vrij comfortable slaapcabine. Door de nacht ging het over vrij goede wegen en heb ik behoorlijk wat geslapen. De ochtend bracht dan totaal kapotgereden wegen en een uurtje vertraging.

Ondertussen ook al een dagje gewandeld door Diu. Het portugese fort bezocht. De stad was tot 1961 een Portugese enclave en heeft een heel apart gevoel. Ik was van plan hier 2 nachten te blijven maar Sasan Gir, het reservaat met de laatste Aziatische leeuwen is te ver om als dagtrip te bezoeken. Het zal dus morgen verkassen worden naar Sasan Gir, dan overmorgen een Jeepsafari zien te regelen en dezelfde dag nog verder naar de uithoek van Indië, Bhuj in de Ran zoutsteppe.

De eerste week is dus 100% meegevallen. Van Toerista nog geen last gehad. Ik eet zo veel mogelijk vegetarisch, dat verkleint de kans op voedselvergiftiging. Op naar de rest van Indië dus.

Leve de middenklasse

Ik had er al veel over gelezen. De nieuwe Indische middenklasse. Met meer dan 250 millioen zouden ze ondertussen zijn. Even groot of zelfs groter dan de Amerikaanse middenklasse. Mensen die geld hebben om gsms, TV's computers en andere hebbedingetjes te kopen. En vooral ook mensen die geld hebben om op reis te gaan. Aan toerisme te doen dus. Ik zie ze meer en meer in de Europese grootsteden als ik daar voor de Zigeuner aan het rondrijden ben. Maar de grote meerderheid gaat natuurlijk in eigen land op reis. En dat is fantastisch. Voor mij dan toch.

Indië was en is een land dat me al jaren interesseerde. Maar het stond nooit erg hoog op mijn prioriteitenlijstje. De verhalen die je erover hoorde waren niet echt bemoedigend. Toiletten die onvoorstelbaar smerig zijn. (Vandaar dat ik al 2 keer in China ben geweest om te oefenen). Massa's bedelaars die je leterlijk van je af moet slaan. Extreem opdringerige verkopers en andere charlatans bij alle bezienswaardigheden. Vieze smerige hotels (in de reisgidsen staat nog steeds om teensletsen mee te nemen vanwege de vuile douches). Benedenmaats transport. Een Bureaucratie die het als haar missie ziet om alles in Indië zo gecompliceerd mogelijk te maken. En ga zo maar door.

De bureaucratie is er nog steeds. Ik heb een Indisch telefoonnummer nu. Gekocht bij een straatventer met een winkeltje van net geen meter lang en een halve meter diep. Het toilet bij mijn opa in de tuin was groter. Keuze uit een paar netwerken waaronder Vodafone. Dan begon het. Paspoort. Niet gewoon overschrijven, neen moest in tweevoud samen met het Visum gecopieerd worden om bij het aanvraagformulier (met geldige pasfoto) gevoegd te worden. Bij de spoorwegen idem dito : Voor elk ticket een apart aanvraagformulier invullen met volledig adres, paspoortnummer, nummer van de trein, datum van de reis, leeftijd, geslacht. Even internetten in een internetcafé. Al naargelang het humeur van de bediende, paspoort laten zien, telefoonnummer opgeven etc. Zelfs de privébedrijfjes houden echt wel van bureaucratie.

Maar ik had het over de nieuwe middenklasse dus. Van de bureaucratie zijn ze nog niet verlost. (Ze zullen er voor een deel zelf in werken vrees ik). Maar vooral dankszij hun reislust zijn er overal nieuwe hotels bijgekomen. Hier in Aurangabad betaal ik 9 euro voor een kamer met natuurstenen vloer, douche, westers toilet, zowaar een kleerkast, tafel en krukje en een flatscreen tv. Nog geen kakkerlak gezien. De spoorwegen hebben ondertussen een website waar je als buitenlander wel boeken maar niet betalen kan (tenzij je een visakaart van een Indische bank hebt) maar de meeste treinen hebben airco slaapwagons en die zijn redelijk comfortabel. Voor de lange afstand zijn er comfortabele slaapbussen beschikbaar. Maar vooral, als Westerse toerist ben je een minderheid, een enkeling in een zee van Indische toeristen. En de opdringerige verkopers en charlatans die onvermijdelijk bij alle bezienswaardigheden rondhangen hebben dat ook door. Waarom die nukkige westerling achterna lopen en blijven zeuren als de Indiërs naar je standje toekomen en vol overgave je winkel (matje op de grond) leegkopen. Het doet me denken aan de bolletjes met water in waar je mee moest schudden zodat het erin sneeuwde waar we vroeger mee terug van zee kwamen. Nu koopt geen mens bij ons dat soort dingen nog. Maar hier zitten we met een eerste generatie toeristen en die moeten het thuisfront toch kunnen overbluffen met de tastbare bewijzen van hun nieuwe status als toerist. Een zegen dus. Een ware bevrijding voor de enkele westerling die er nog tussen loopt.

Vandaag heb ik Ellora bezocht, geheel terecht een UNESCO monument. Ze zullen er wel geweest zijn maar ik heb er geen andere Europeanen gezien. De verkopers van postkaarten, gidsboeken en andere komen nog wel naar je toe, maar na de 3de keer 'No thank you' heeft zelfs de traagste onder hen door dat hij zijn tijd aan het verliezen is en hij ondertussen al 3 Indische families een pakje postkaarten had kunnen slijten. Fantastisch dus, die Indische middenklasse, de verkopers blij, want ze kopen dat het niet mooi meer is die 'Nieuwe toeristen'. En ik nog veel blijer want je hoeft nu alleen nog de vliegen van je af te slaan.
Wat er van de bedelaars geworden is weet ik niet. Maar in Mumbai (Bombai) toch geen kleine stad heb ik wel door een stukje bidonville gewandeld, maar dat zijn mensen die in zeer armoedige in elkaar geflanste krotten leven op land dat van god weet wie is (zonder rechtszekerheid of ze er kunnen blijven dus). Maar over het algemeen hebben deze mensen een bezigheid/beroep. Ik heb twee straten door zo'n wijk gewandeld en niemand heeft me aangesproken voor geld.

In de trappenhal van het hotel lagen er 's ochtends om 6 uur wel enkele mensen op een stuk karton te slapen. Er zaten wel wat bedelaars in Mumbai, maar in de Nieuwstraat in Brussel zie je er zeker zo veel.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen het goed heeft hier. Als je uitgaat van een middenklasse van 250 miljoen mensen schieten er nog altijd 750 miljoen mensen over. En die behoren niet tot de upperclass. De rurale boeren die al generaties lang systematisch in een schuldenspiraal zitten. Mijn risjkachauffeur (een risjka is een gemotoriseerde driewieler) moest ik voor de hele dag 550 roepie betalen. Ik heb het afgerond naar 600 (9 reuro) en hij was er erg blij mee. Hij reed met zijn eigen risjka. Ik heb er geen idee van of ze hem bij de middenklasse tellen of bij die 750 miljoen anderen.

Over het algemeen zijn het de proffesionals, universitair geschoolden die het goed hebben en tot de middenklasse gerekend worden. Wie het van handenarbeid moet hebben, zelfs geschoolde ambachtslieden, verdient hier in Indië een peulschil.
Je eet hier in een goed restaurant met moderne grootscherm flatscreen TV en Airco vegetarisch voor 2à3 euro, met vlees erbij voor 3à6 euro. Vanavond was ik in Tandoor, een restaurant dat aangeraden werd in de rough guide, gaan eten. Nu zodra ze in Thailand, Cambodia, Vietnam, Indonesië... door hebben dat ze in de westerse reisgidsen zijn opgenomen gaan de prijzen stijl omhoog. Gisteren was ik er ook en zat er 1 frans koppeltje. Vandaag was ik de enige westerling. Een vegetarische 'Hot sizzling plate' een gietijzeren pan die gloeiheet van het vuur voor je gezet wordt met je eten met fantastisch lekker eten, een liter mineraalwater en een koffie achterna kwam net onder 3 euro. Ook weer dankszij de nieuwe middenklasse die er 95% van het clienteel vormen en geen boodschap hebben aan prijsstijgingen vanwege opgenomen in de boekskes voor de Westerlingen. Maar of de eigenaar er genoeg aan overhoudt om het legioen kelners een riant loon van te betalen betwijfel ik.

Het blijft dus een maatschappij met 2 snelheden. En net zoals in Thailand heeft de middenklasse er geen boodschap aan dat de armen meer gaan verdienen want dat zou betekenen dat zij meer moeten betalen voor taxi's, restaurants, loodgieters, meubels .... De vraag is maar hoe lang de loodgieters, metselaars, kelners, taxichauffeurs, boeren dat gaan blijven goed vinden.

INDIA !!! Eerste indrukken.

Gisteren in de namiddag met de metro naar de luchthaven van Istanbul getrokken. Ingecheckt, nog wat internet gekeken, (ze hadden er gratis WIFI) en rond 18.00 lokale tijd naar de boarding area gegaan.

Turkish airlines is minder goed dan Egypt maar het kon ermee door. Met ongeveer een half uur vertraging vertrokken en vanmorgen om 4.18 met 13 minuten vertraging geland. Het voordeel van zo'n vroege vlucht is dat je geen tijd verliest aan de immigratie en douane. Op een mum van tijd was ik dan ook uit de luchthaven.

Hier geen metro of goedkope bus, maar gewoon een taxi. 7,5 euro ongeveer, een 25 jaar oude Fiat, made in India, op aardgas. Ik heb er enkele foto's van genomen, ze komen hier of op facebook.

Het hotel had ik uit de Rough guide. De traphal was erg schilderachtig maar het hotel zelf viel mee, propere kamer, gedeelde, naar Indische normen zeer propere, badkamer. Westers toilet in de orginele witte kleuren. (De witte porceleinkleur evolueert hier zeer snel naar kakbruin). Met werkende waterspoeling.

Vandaag trouwens Dewali, een van de grootste feestdagen op de Hindoekalender. Het was dus naar Indische normen vrij rustig in de stad.

Ik moet trouwens zeggen dat het allemaal minder erg was dan ik gevreesd had. Vanmorgen ben ik aan het station treintickets gaan kopen. Daar was een handige Haary die me meetroonde naar een reisagent om de tickets voor mij te boeken. Gezien ik zeer vroeg was en het reserveringskantoor van de Indische spoorwegen pas een uurtje later open ging ben ik uit nieuwschierigheid even meegelopen. Ja hoor het eerste ticket dat 855 INR (13,5 Euro) moest kosten ging in de aanbieding voor slechts 1800 INR. Helaas voor de goede man had ik thuis mijn huiswerk gemaakt en kende ik de officiële prijzen. Ik heb hen dan ook vriendelijk bedankt en ben terug naar het reserveringskantoor gegaan. Daar stond ondertussen een rij van zo'n 200 man. De bediende van de reisagent had me ook langs de rij door laten gaan, zo van : 'Kijk eens hoe lang je hier wel niet moet wachten, kan je beter een beetje meer bij ons betalen'.

Helaas had ik mijn huiswerk deze keer goed gemaakt . Loket 52 hier inMumbai is exclusief voor buitenlandse toeristen. Op veel treinen zijn er voorbehouden kwota voor buitenlanders. De andere toeristen waren nog niet op. Om 8.00 ging het loket open en kon ik beginnen om voor elk nodig ticket 1 reservatiebriefje in te vullen met telkens, naam, adres, paspoortnummer en uiteraard trein nummer (had ik gelukkig thuis ook al opgezocht). Op een uurtje had ik mijn stuk of tich ticketten helemaal tot aan de Himalaya in november. Er staan er wel een paar op W/L(de officële wachtlijst) waar ik treinen gereserveerd had waar er geen quota voor toeristen was.Maar vooral de trein voor morgen en de meeste anderen heb ik kunnen boeken. Allemaal in Airco met bedden, het zal de rest van de reis veel makkelijker maken.

Daarna ben ik dan naar de Gate of India gaan kijken,behalve wat bedelende kinderen en enkele vrouwen die een nieuwe scam bedacht hadden ('Ik wil geen geld van je maar koop me wat rijst en melk voor mijn kind'. en je dan meetronen naar een winkel die mee in de slag zit en extreem hoge prijzen aanrekent en zodra je de rug gedraaid hebt alles terug in de rekken en de buit wordt gedeeld) heb ik helemaal geen last gehad.

Namiddag ben ik dan gaan wandelen en het Prince of Wales ( Chaptarai Shivaj) museum bezocht, het ligt zowat tegenover mijn hotel.

De eerste indrukken van Indië zijn dus zonder meer positief. Morgen nolg een dagje wandelen in Mumbai en dan 's avonds de nachttrein naar Aurungabad.

Meer nieuws over enkele dagen dus.

Istanbul

Het is weer zo ver. Na 6 maanden hard werken en een weekendje afscheid nemen van de familie etc ben ik dan vanmorgen vertrokken. Met Turkish Airlines. En daar was het net zo goedkoop om enkele dagen in Istanbul te blijven dan om rechtstreeks door te vliegen naar Mumbai. De keuze was dus snel gemaakt.

Vanmorgen om 5.45 of daaromtrent opgestaan, douchen, ontbijten en broodjes voor onderweg gesmeerd. Kwestie van de frigo leeg te krijgen en de eerste dag wat goedkoper te reizen. Op onze Nationale luchthaven kost een koffie 4.30 Euro en ik ben allergisch voor koffie van 4.30. Voor broodjes die nog duurder zijn ook trouwens.

Om 6.49 de bus naar Genk Station genomen en dan verder per trein tot Zaventem. Ik was mooi op tijd en tot mijn groot genoegen waren de plaatsen aan de nooduitgang nog niet bezet. ZO'n 1,5 meter beenruimte, het had slechter gekund.

Na een oneventvolle v lucht rond 16.30 lokale tijd (het is hier een uur later) geland, redelijk wat tijd verloren aan de immigratie en dan met de metro naar het centrum. Ik heb een hostel genomen op enkele honderden meters van de Aya Sofia en het Topkapi, vlak aan de Bosporus.

Na incheken en opfrissen had ik nog net de tijd om rond zonsondergang een mooie wandeling te maken langs de Aya Sofia en het Topkapi paleis, rond het paleizencomplex van de Bosporus naar de Gouden Hoorn. Morgen staat een bezoek aan het Topkapi paleis en de grote moskeeën + een uitgebreide wandeling op het programma.

Nu is het tijd voor pasta. Voor 7 euro krijg je hier een bed, ontbijt en 's avonds pasta. Daar ben ik allerminst allergisch voor.