Vorige week donderdag, 6 oktober, om 4.18 geland in India. Ik heb ondertussen al herhaaldelijk mogen ondervinden dat ze verzot zijn op bureaucratie. Voor de immigratie en douane had ik dan ook het ergste gevreesd. Maar om 4 uur 's ochtends zijn er niet zo veel concurrerende vliegtuigen en bij de immigratie ging het erg vlot. Na een kwartiertje wachten kwam mijn baggage ook van de band. De douane was net zo allert als een Hasseltse flik die net zijn envelopke gekregen heeft. Doorlopen zonder problemen dus.

Roepies uit de muur gehaald (Voor de eerste en wellicht laatste keer met mijn, speciaal daarvoor geactiveerde ING Maestro card, kosten bleken achteraf net geen 20 euro te zijn) en de fraaie taxi, om eindeloos gepalaver over de prijs te vermijden op de luchthaven geboekt. 7,5 euro voor een ritje van een uur. De foto's van de taxirit heb je ondertussen al kunnen bekijken.
De inkom van het hotel in Mumbai, de gemeenschappelijke traphal van het gebopuw waar niemand voor zijn eigen of andermans deurtje keerde, zag niet uit, maar het hotel zelf was best te genieten. De eerste dag ben ik wat gaan rondlopen in Coloba, Churchgate en Fort, de oude historische wijken van de stad. Ook nog het Prins of Wales (ondertussen herdoopt tot Chapatrai Shivai) museum gaan bezoeken. De collectie was mooi maar klein voor de 300 Roepies inkom die buitenlanders moesten betalen. (Indiërs 10 roepies).

De tweede dag naar de Noordelijke voorsteden gewandeld en terug. Ook in Mumbai hebben ze koeien in de stad maar ze lopen er niet los, zoals overal in de volgende steden die ik aandeed. Er wordt in steden als Ahmedabad (de hindoes zeggen Amdavad) vrij intensief aan veeteelt gedaan. De hele stad loopt vol koeien, geiten ezels, ook olifanten en kamelen heb ik reeds gezien. Varkens ook, maar die zie je minder. Ze geven geen melk, hindoes zijn vegetarisch en moslims zijn ook niet gek van knorrie. De koeien en geiten leven zoals de stadsvossen van Europa. Uit de vuilbakken dus. Enfin ze hebben hier geen vuilbakken. Het afval wordt op straat gekieperd en de koeien en geiten vreten er de laatste bruikbare calorie tussen uit. Ik heb ze in de gaten gehad. Koeien zijn uiterst bedreven om plastiek zakjes open te rijten en er de laatste etensrestjes uit te likken zonder het plastiek mee binnen te werken. Die hopen afval worden als ze helemaal leeggevreten zijn door de vuilkar opgehaald. Je kan je voorstellen dat het beroep van vuilnisman hier nog een stuk onaangenamer is dan bij ons.

En neen je trapt niet overal in de koeienstront. Daar kan je immers de kachel mee aanmaken. Spijtig dat ze geen koe eten hier. Anders kon je i.p.v. een barbecue met steak op houtskool, steak op eigen stront geroosterd gaan eten. De vlaaien krijgen amper de tijd om te drogen en worden dan naarstig verzameld zodat moeder het eten kan koken. Koeienstront, economisch bijna net zo waardevol als de melk.

Om de draad terug op te nemen, in Mumbai heb ik ook al mijn treintickets voor de komende maand gekocht. Op 7 oktober heb ik na een wandeling door Noord Mumbai in de voormiddag in de namiddag het eiland elefanta bezocht. Ook daar hebben ze een rotstempel met Unesco status maar daar had ik er de volgende 2 dagen 63 van op het menu staan dus op elefanta heb ik me beperkt tot een wandeling over het eiland. Rustig boottochtje over de back bay van Mumbai en dan eten en toen stond de nachttrein alweer klaar.

Na een voorspoedige reis in slaapcouchetten met 45 minuten vertraging aangekomen in Aurungbad waar ik voor 9 euro per nacht een erg leuk hotelletje had. De eerste dag wat gewandeld en bijgeslapen. De volgende dag een Riksjaw gehuurd voor de ganse dag en de 29 km verder gelegen rotstempels van Ellora bezocht. Het zijn Boedistische, Hindu en Jain tempels uitgehakt in de rotsen. Ze zijn allemaal indrukwekkend mooi en de grootste de Kailash tempel is werkelijk ongeloofelijk. Ik ga hier geen historische uitleg doen, kijk maar op Wikipedia of zo, maar ik zal wel een apart album met de tempels van Ellora en Ajanta op FB zetten. Op de terugweg ook nog het graf van Aurungzeb, de 13de eeuwse moslimveroveraar die Aurungabad stichtte, en het fort van Daulatabad bezocht. Als je op de foto's kijkt met de vergezichten van het fort zul je zien dat de berg op een bepaald moment vertikaal omhoog gaat. Ze hebben die in de 15de eeuw zo uitgehakt.µ

Maandag een grote wandeling (tot chagrijn van de riksjarijders) door Aurungaba d en ommelanden gemaakt tot de Bibi-ka-Maqbara, de kladversie van de Taj Mahal en het grootste moslimmonument in de staat Maharastra.

Dinsdag in alle vroegte een gedeelde jeep genomen tot Ajanta. Nog meer rotstempels. Die van Ellora situeren zich tussen 500 en 1100 en zijn onderverdeeld in drie religies. Ze volgen elkaar ook cronologisch, de oudste zijn boedistisch, dan Hindu en de jongste zijn Jain. In Ajanta dateren de rotstempels van de 2de eeuw V.C. tot A.D. 600. En zijn allemaal boedistisch. Na 600 zijn ze in vergetelheid geraakt tot de Engelsen ze herontdekten in de 19de eeuw. Wat wil zeggen dat de moslims ze nooit wisten liggen en er dus ook niet huis hebben kunnen houden om de 'afgodsbeelden' te vernietigen. Weer een geweldige ervaring daar ter plaatse en dan doorgereisd naar Jalgaon.

Hier had ik een nachttrein geboekt en stond ik op de wachtlijst, geen geconfirmeerde couchette dus. Toen ik aan het station kwam bleek mijn plaats ondertussen bevestigd te zijn. Een hele opluchting. Bij de Indische stations hebben ze voor reizigers die lang moeten wachten (en die in de hogere gereserveerde klasses reizen) een soort hotelkamers ter beschikking. In Jalgoan hadden ze die ook, ik moest er zo'n 10 uur wachten en wilde dus wat graag zo'n kamer. De privékamers aan 3,5 euro waren vol maar er waren nog bedden op een zaal van vier voor 1,5 euro. Zo gezegd zo gedaan, althans na de nodige Indische bureaucratie. Eerst aan de stationschef gaan vragen voor de 'retiring room'. Die verwees me door naar loket nr 6. Inlichtingen. Daar werd iets omgeroepen over het P.A. stysteem van het station. Dan kon ik naar loket 1. What do you want ? 'Retiring room' Room or bed ? 'Room' Room full. 'Bed ? ' Bed ok. How many bed ? '1' . Train ticket please. (Je kan alleen zo'n kamer boeken als je ook effectief met de trein reist en daar moet wachten.) Pasport please. Dan werd alles in de computer ingegeven waarna er een ticketje uit het apparaat kwam en ik na overhandiging van 100 roepies mijn ticketje kreeg. Daarna nog eens een register manueel invullen met naam, adres in België, telefoonnummer in India, telefoonnummer in België .... Ze zijn erg grondig hier.
Dan in de stad wat gaan eten en een bezoek gebracht aan de kapper. Net toen de school uit was. Ik was meteen de grote attractie voor de lokale schoolkinderen. Bezoek kapper 0,6 Euro. Nog wat versnaperingen gekocht voor de nachtreis en mijn retiring room gaan opzoeken. Weerom een register manueel invullen (ditmaal bij de conciërge) met de informatie die ik al een keer in de computer had laten ingeven en 1 keer ingeschreven in een register. Sign in. De vrouw sprak geen woord Engels maar kreeg toch duidelijk gemaakt dat ik bij vertrek ook moest komen uittekenen.

Het was een erg mooie kamer, met toilet, douche etc. Volgende keer een handdoek in mijn handbagage steken. Mijn trein was voorzien om 02.25. Tegen 1.45 uitgetekend en eens gaan kijken in de stationshal. Mijn trein had vertraging tot 3.55. Ik terug naar de kamer maar dat was buiten de conciërge gerekend. Cancelled, cancelled bleef hij maar zeggen. Het enige woord engels dat hij kon. Ik had weing zin daar nog 2 uur buiten te zitten terwijl er een bed op me stond te wachten en hield voet bij stuk. Na een bezoek aan de stationschef en een schampere opmerking dat ik eerst moest zien wanneer mijn trein vertrekt en pas daarna uittekenen mocht ik dan toch terug op de kamer.

De trein kwam om 5.15 uiteindelijk opdagen. Nog enkele uurtjes geslapen en tegen 09.00 terug gaan zitten en nog tot rond 15.30 getreind (en gekeuveld met de buren) tot Ahmedabad. Daar een lokaal guesthouse genomen, een hok (kamer kon je het niet echt noemen) met bed met een matras van geen 5 cm dik. Maar met mijn luchtmatrasje erop ging het best. En het kostte er 1,95 euro per nacht. Douche was het Mandi systeem (grote emmer met water en potje om het water over je heen te kappen). het toilet was Frans maar vrij proper. De namiddag nog wat gewandeld door oud Ahmedad en dan in het deftigste restaurant van de stad House of MG gaan eten. Kostte dan ook 9 euro, eten en drinken op het dakterras. Een traditionele Thali schotel. (grote tinnen schotel met allemaal kleine potjes die gevuld (en bijgevuld) worden met vegetarische specialiteiten. Ik eet hier vrijwel constant vegetarisch). De Gujarati keuken is eerder zoet dan pikant.

Gisteren, donderdag dus, Adalah Vav bezocht. Een trapppenhal naar een lager gelegen bron, die vind je overal in Gujarat, de Engelsen noemen ze Stepwells. Dit zou een van de mooiste zijn.De gebeeldhouwde zandsteen was inderdaad prachtig en 500 jaar oud) Ik was eerst van plan er met een riksjaw naar toe te gaan. Maar in tegenstelling tot in Aurungabad waren de Riksjawchauffeurs hier totaal Engels onkundig, niet bijster eerlijk bij hun prijzen en kennen ze alleen de weg in hun eigen wijk van de stad. Toen ik woensnamiddag ben aangekomen was ik eerst een ticket gaan kopen voor de nachtbus naar Diu. Het kantoor lag aan de andere kant van de rivier. Een vriendelijke Engelstalige Indische voorbijganger had de chauffeur al uitgelegd waar hij naartoe moest rijden (ik had het adres van het internet geplukt). Maar eens over de brug heeft hij op 2 km nog 3 keer de weg moeten vragen. (Het was altijd rechtdoor en een groot nieuw commercieel complex).

Gezien deze geweldige ervaringen met riksjaws in Ahmedabad heb ik dan geopteerd voor het openbaar vervoer. En dat is zowat de fijnste belevenis geworden tot nog toe. De bussen zijn stokoud. Mijn baas zou ze direct allemaal willen voor zijn verzameling oldtimers. Vanbinnen zitten er (redelijk versleten) zetels in 5 zetels per rij. Er zijn ook nog staanplaatsen. Er kan dus zo'n 120 man in de bus. Koeling is ARKO (Alle ramen kompleet open). De bussen zitten altijd overvol. Als ik aan het station aankwam stond er net een bus (goed gevuld) op vertrekken. Zodra ik instapte stond er prompt iemand op om mij zijn stoel te geven. Oude vrouwtjes laten ze hier gewoon staan of als ze niet meer kunnen staan op de vloer zitten, maar een blanke, ho maar, maak de beste stoel vrij. Adalaj Vav (de naam van de stepwell) gezegd en er werd meteen een electronisch ticket voor 17 Roepies (0.22 Euro) geprint.

Vorig jaar ben ik in Cambodia nog een reiziger tegengekomen die me vertelde dat hij op 3 maanden in India maar 2 keer een gesprek had met een Indiër dat er niet op uitdraaide dat de Indiêr hem om geld vroeg). Ik ben hier nu al een week en behalve wat bedelaars en af en toe een Engelsonkundige dorpeling die gefotografeerd wil worden en dan verlegen 'Bakshish' stamelt heeft niemand om geld gevraagd. De mensen die Engels spreken knopen wat graag een gesprek aan. Wich country ? is altijd de eerste vraag. En of ik getrouwd ben. en verder het gewone praatje van bij de bakker. Maar de meesten zijn supervriendelijk. En zeer behulpzaam. Er werd me met hand en tand uitgelegd dat ik niet onderweg kon uitstappen. Ik moest mee naar het busstation in Gandhinagar (een door Le corbusier ontworpen planmatige stad die de nieuwe hoofdstad van Gujarat moest worden), daar naar het er naast liggende busstation voor lockale bussen en dan een stukje terug. Een van de Engelskundige passagiers is voor de zekerheid meegelopen heeft de juiste bus (die net vertrok) doen stoppen. Uiteraard stond er direkt iemand op. Het waren bijna allemaal schoolkinderen. Adalaj Vav werd beantwoord met 'Stepwell'. na de gebruikelijke keuvelarijen wezen ze me de juiste busstop en drukten me op het hart niet meer dan 10 roepies te betalen voor de Riksjaw of 10 minuten te wandelen Al bij al een prachtige ervaring.

De terugweg was ongeveer net zo. De bus naar Ahmedabad werd bestormd. Toen ik binnenkwam stuurde de conducteur direct iemand naar achter zodat ik een stoel op de eerst rij had (beenruimte). Nadat ik het ticket naar Ahmedabad gekocht had vroeg ik om er bij de Ashram van Ghandi uit te mogen. De goede man wilde al een nieuw ticket maken, bleek dat ik 1 roepie te veel betaald had. De Ashram van Ghandi speelde ook in de film met Ben Kingsley een grote rol en was best indrukwekkend. Daarna met lokale stadsbussen verder naar het centrum. Bij het instappen was er al iemand aan het zeggen dat ik de vrouwen voor mij moest omduwen en snel moest instappen. Eens binnen liet hij zijn buurman opstaan zodat ik kon gaan zitten. Weer een praatje over van alles en nog wat.

Dan gaan douchen in mijn guesthouse, rugzak gepakt en vertrokken naar de bus opstapplaats en daar nog een heerlijke 'sizzling' groenteschotel gegeten alvorens de nachtbus te nemen. Met een vrij comfortable slaapcabine. Door de nacht ging het over vrij goede wegen en heb ik behoorlijk wat geslapen. De ochtend bracht dan totaal kapotgereden wegen en een uurtje vertraging.

Ondertussen ook al een dagje gewandeld door Diu. Het portugese fort bezocht. De stad was tot 1961 een Portugese enclave en heeft een heel apart gevoel. Ik was van plan hier 2 nachten te blijven maar Sasan Gir, het reservaat met de laatste Aziatische leeuwen is te ver om als dagtrip te bezoeken. Het zal dus morgen verkassen worden naar Sasan Gir, dan overmorgen een Jeepsafari zien te regelen en dezelfde dag nog verder naar de uithoek van Indië, Bhuj in de Ran zoutsteppe.

De eerste week is dus 100% meegevallen. Van Toerista nog geen last gehad. Ik eet zo veel mogelijk vegetarisch, dat verkleint de kans op voedselvergiftiging. Op naar de rest van Indië dus.