Ondertussen ben ik alweer ruim 5 weken aan het rondhossen in India. Rajastan was fantastisch. Udaipur, Jodhpur. Jaisdsalmer en Bikaner in de Tharwoestijn. Het romantische India van de Maharadja's hun kastelen en forten. De Jain en Hindoe tempels, de letterlijk kleurrijke bevolking. Het was alles wat ik me erbij voorgesteld had en meer.

Het centrum van Udaipur deed me weliswaar een beetje aan Kaosan Road in Bangkok denken. Een typisch ghetto voor Westerse rugzaktoeristen. Met zijn Edelweis bakkerij naast de French bakery and Italian pasta restaurant. En natuurlijk de winkeltjes met typisch indische souvenirs waar nooit een Indiër binnen komt. Het ligt me niet zo. Ik ben er dan ook snel doorgewandeld, na het eten van een stuk chocoladetaart in bakkerij Edelweis weliswaar.

De rest van de dag heb ik een lange wandeling gemaakt rond de meren van Udaipur. Tot tegen het donker gewandeld en nog eens mogen ervaren hoe vriendelijk de Indiërs zijn. Ik was 's avonds nogal ver afgedwaald in het achterland en kreeg op de terugweg tweemaal spontaan een lift aangeboden van een voorbijkomende motorijder. Eerder op de dag had ik ook al aan een voorbijrijdende automobilist moeten uitleggen dat ik graag wandel en daarom geen lift wilde.

Jodhpur was dan weer op en top Indisch. Totaal chaotisch. De koeien regeren de straat en dirigeren het verkeer. Geen (westers) toeristenwinkeltje te bekennen. Ik heb er een leuke tocht door de omgeving gemaakt naar de Bishnoi, eerder een religieuzaze groepering dan een etnische stam. Ze staan bekend als de eerste ecologisten ter wereld. Hun oorspronkelijke guru kreeg in de 18de eeuw al in de smiezen dat de ontbossing leidde tot uitdroging, erosie en verschraling van het land. Vanaf toen zijn de bomen heilig en mag er alleen nog dood hout geraapt worden maar genieten levende bomen absolute bescherming. Er wordt verteld dat in de 19de eeuw meer dan 300 dorpelingen (allemaal vrouwen) hun leven gaven om de bomen te beschermen tegen de houthakkers van de Raja van Jodhpur die het hout nodig hadden voor een bouwwerf. Toen de Raja hoorde dat zijn soldaten 300 dorpelingen gedood hadden omdat ze de bomen ten alle prijze wilden beschermen heeft hij hen en hun bomen verder met rust gelaten. Onderweg nog Demoiselle kraanvogels en antilopen gezien. Ook hebben we er getuige kunnen zijn van een opiumthee ceremonie. Alhoewel opium in Indië illegaal is maakt het deel uit van de traditionele cultuur van ruraal Rajastan.

Het kasteel van Jodhpur is wellicht het meest imposante van Rajastan. Het domineert de stad vanaf een grote uitstekende zandsteenformatie. Indrukwekkend gewoon.
Jaisalmer was heel mooi maar ook weer erg toeristisch. De verkopers van de verschillende winkeltjes begroetten je onveranderlijk met de formule : 'Good morning sir, can I help you spend some money ?'. Het fort, met stad binnen het fort bleef niettegenstaande al de toeristen erg indrukwekkend. De nacht onder de sterren met de kamelensafari was onvergetelijk.

Bikaner had ik eigenlijk toegevoegd aan het programma vanwege de rattentempel van Deshnok. Dieren die verder universeel verfoeid worden zijn hier het onderwerp van verering. Het zijn de gereïncarneerde zielen van dorpelingen die zo ontsnappen aan de toorn van de god van de onderwereld. De ratten worden dan ook gevoerd. Het is een goed voorteken als er eentje over je (blote) voet loopt of als de ene witte rat te zien krijgt die er ronddwaalt. Heel apart.

Dankszij de uitbater van mijn hotel heb ik de dag dat ik in Bikaner was trouwens veel meer gezien dan alleen maar de nabijgelegen tempel van Deshnok. Een indrukwekkend fort met bijbehorende paleizen, de oude stad met zijn Jaintempel en zijn talloze Haveli's (villa's/paleizen van de adel er rijke burgerij). En dan ook nog het grootste research- en kamelenkweekcentrum ter wereld (volgens henzelf). Een welgevulde dag dus.

Na een nachtreis ben ik dan in Jaipur aangekomen en direct doorgereisd naar Pushkar, de stad met de enige Bhrama- tempel in Indië, nog 500 andere tempels, 2000 Shadu's en Bhramins en de grootste kamelenbeurs ter wereld (volgens henzelf)van 2 tot 11 november. De kamelenbeurs was een attractie op zich maar ook het stadje met zijn duizenden Hindoe pelgrims was de moeite meer dan waard.

's Nacht in Jaipur heb ik dan mijn eerste (en tot nog toe enige) aanval van Toerista gehad. Kort maar hevig. Het begon om 3 uur 's nachts en rond 12 uur 's middags was het ergste voorbij maar ik heb me wel nog de hele dag ellendig gevoeld. Rhantampore tijgerreservaat heb iik dan maar geschrapt om zo een dag extra te recupereren. De stad was de grootste en voor mij de minst interessante van Rajastan.
De Taj Mahjal in Agra is wellicht het mooiste gebouw ter wereld. Het mooiste dat ik ooit gezien het alleszins en ik heb er nogal wat gezien. Ook Agra Fort was best een bezoek waard. Maar ondertussen begon ik toch naar de bergen te snakken.
Na 2 nachten en 1 dag treinen is het dan nu zo ver. De eerste treinrit naar Varanasi vertrok in Agra stipt op tijd om 21.20 en kwam met nauwelijks 45 minuten vertraging aan in Varanasi, de heilige stad van de Hindoe's aan de Ganges. Wie zich hier in de (uiterst vervuilde) Ganges wast wast al zijn zonden weg. Aan de oever van de Ganges gecremeerd worden opent de deur naar het Nirwana. Het cremeren gebeurt bij voorkeur op hout. Voor de armeren is er tegenwoordig ook crematie met gas, maar het is twijfelachtig of je dan het Nirwana bereikt. De Hindoe dodencultus is tamelijk luguber. Het oudste overlevende mannnelijke familielid moet de schedel van de overledene openkraken zodat de ziel eruit kan. Het cremeren gebeurt op een grote brandstapel. Ideaal blijft het vuur 24 uur branden. Als de familie niet genoeg geld heeft voor voldoende hout en het lijk niet volledig verbrand is wordt het overschot kort en goed in de Ganges gedumpt. Die pakken spoelen dan soms aan tussen de trappen waar de Hindoes hun ritueel bad nemen. Hier bleek ook dat niet alle honden in Indië vegetarisch zijn.
De trein van Varanasi naar New Jalpaguri, een groot station in het Noorden van West-Bengalen had bij vertrek reeds 4H55 vertraging. Het voorziene vertrek om 21h30 had plaats om 2h25. De voorziene aankomst om 12h30 had ten slotte plaats om 19h50. Het was mijn laatste lange treinreis in Indië en meteen ook die met de grootste vertraging. Bovendien had ik de slechtst mogelijk slaapbank. Lateraal boven, kleiner dan de dwars geplaatste slaapplaatsen en je ziet helemaal niks. Technisch is de bedoeling dat overdag de onderste slaapplaats omgebouwd wordt tot 2 stoelen maar daar doen de Indiërs niet aan mee. Je kan dus niet anders dan zo goed als de hele dag boven blijven liggen.
Maar goed, ook dat hebben we weer gehad. De eerste attractie in de Himalaya die ik gepland had was de 'toy train', een smalspoortreintje van New Jalpaiguri road naar Darjeeling, niet alleen een van de bekendste thees ter wereld maar ook een erg bekend, door de Engelsen ontwikkeld 'Hill Station' op 2000 meter hoogte in de voetheuvels van de Himalaya. In België zijn de bergen 700 meter hoog, in Indië zijn de heuvels 2000 meter en de bergen +6000m.
Viel weer (een beetje) tegen: wegens lawines, mogelijk als gevolg van de aardbeving 2 maanden geleden in Sikkum, is een deel van het spoor beschadigd en kan ik de trein pas nemen vanaf Kurseon. Ik heb dus vanmorgen een Jeep (samen met 9 andere passagiers) moeten nemen om tot Kurseon te raken en hier zit ik nu te wachten tot de trein die vertrekt om 15hr vanmiddag. Vooral spijtig omdat het mooiste deel van de route de klim uit de Gangesvlakte naar de Himalaya is. Dat deel heb ik nu noodgedwongen met de Jeep moeten doen, waar het zicht natuurlijk een stuk minder is dan vanuit een trein met panoramische vensters.
Maar goed, tot nog toe heb ik zeker niet te klagen gehad en vrijwel alles wat ik me had voorgenomen heb ik kunnen doen en zien. In Varanasi ben ik een koppeltje uit Gent en een Frans koppel die ik eerder al ontmoette in Udaipur tegengekomen. We gaan waarschijnlijk samen een trekking maken in de bergen rond Darjeeling.
Daarna komt Nepal aan de beurt en hopelijk ook Tibet.