De eerste twee weken
De eerste twee weken zijn voorbij. Het is al een heel avontuur geweest. Na Addis Ababa, een stad
die niet veel verschilt van zo veel Metropolissen in de derde wereld, zijn we doorgereisd naar het
Noorden. Eerst Bahir Dar, bij het Tana meer met zijn vele eilandjes en kloosters en 30 km verder de
watervallen van de Blauwe Nijl. Dan verder per minibus naar Gondar, de stad met het grootste
burchtencomplex van Ethiopië, gebouwd van de 16de tot de 18de eeuw. De laatste keizerin van
Gondar, Mentawab, ligt er nog begraven, in haar privépaleis net buiten Gondar, samen met haar
zoon en kleinzoon. Je kan hun skeletten, samen in een kist, nog bezichtigen in een kleine kapel
binnen de oude burchtmuren.
Van Gondar zijn we dan doorgereisd naar Debark en de Simien Mountains. In deze bergen zijn we 6
dagen op wandel geweest. Op de traditionele manier. In Gondar al behoorlijk wat blikvoer
ingeslagen, dan naar Debark en daar eerst bij de Nationale parkendienst de inkom en
kampeergelden betaald. 4,5€ inkom per dag, 0,5€ kampeergeld per nacht. 6 €/etmaal voor een
muilezel+drijver, 3,25€/etmaal voor een scout. Officieel nemen de drijvers en scouts zelf hun eten
mee. Gelukkig was ik voldoende gewaarschuwd door de Lonely Planet en door andere reizigers die
in de omgekeerde richting reisden dat dat eigen eten van het personeel eerder symbolisch was. Een
broodje zonder beleg per dag. Ik had dan ook voldoende eten ingekocht voor 5 personen voor 6
dagen. Het personeel wist de Belgische kampkeuken trouwens best te appreciëren.
Op 13 oktober om 7.00 's ochtends stonden de muilezels en scout paraat aan ons hotel en goed 20
minuten later waren we op weg voor onze eerste etappe, 23 km en een hoogteverschil van schat ik
ergens tussen 1200 en 1500 meter. De eerste nacht zaten we al op 3200 meter hoogte.
Voor Fred, mijn 66 jarige reisgenoot was die eerste etappe eigenlijk te zwaar. Maar hij heeft het
overleefd. De eerste 2 dagen waren erg moeilijk voor hem, maar na een rustdag in Geech, waar hij
niet mee ging op de daguitstap is hij er door gekomen en de rest van de etappes zijn zonder veel
moeite verlopen.
Toen we vertrokken ging ik ervan uit dat de manier zoals wij de trekking aanpakten, kampeergerief,
bagage, eten , gehuurd keukenmateriaal, kerosine kacheltje.. de enige manier was om de Simiens te
verkennen. Tot onze grote verbazing werden we, toen we de eerste voormiddag eindelijk boven
waren op de rand van het plateau, voorbij gereden door een bus. Volgens Kafiano, onze scout (die
heel erg weinig Engels sprak) rijdt er een bus van Debark naar de hoogste berg van Ethiopië, Ras
Dashen, 4620 m hoog en kan je met de bus tot op de top. Fred die op dat moment behoorlijk op zijn
tandvlees zat zal er het zijne van gedacht hebben.
In Sankabar, onze eerste kampeerplaats was er nog 1 Duits-Columbiaans koppel op de terugweg,
die net als wij de hele trekking vanuit Debark met muilezels gedaan hadden. De rest, voornamelijk
jeugd, had volledig verzorgde kampeer trips geboekt, de jeeps van hun logistiek stonden aan de
kampeerplaats, de tenten werden opgezet, het eten door de meegereisde kok bereid, tafeltje en
aperitief als ze aankwamen. En wij, oude rakkers, tentje opzetten, kookgerief uithalen en zien dat er
voor vijf man eten op tafel kwam. Nu, erg vond ik dat niet, onze belevenis die zes dagen, in een van
de mooiste landschappen waar ik ooit gewandeld heb ( en daar horen de Grand Canyon en de
andere Canyons van de Zuidwestelijke V.S.A., de Tiger Leaping Gorge, de Anapurna's bij) was
zeker zo authentiek en kostte voor de hele trip ongeveer zo veel als een georganiseerde trekking op
dagbasis.
Altijd belangrijk als je lang op vakantie gaat, het materiaal dat je meesleept dient zo licht mogelijk
te zijn. Ik had dan voor Afrika een lichtgewicht tentje van 1,5 kg gekocht. Eenwandig met
muskietennet ingebouwd. Ideaal voor de Savanne neem ik aan, maar een beetje koud op 3200-3500
meter hoogte, de eerste 3 nachten kiep het condensatievocht zo van het tentzeil naar de vloer 's
ochtends. Het is een soort 1persoons slurftent, als ik me rechtzette 's ochtend ging dat allen maar
door de wanden en dak te raken en dan begon het water te lopen. De 5de ochtend, in Chenek op
3600 meter hoogte was dat geen probleem meer. Al het condensatievocht was netjes vastgevroren
en ik kon na het afbreken het ijs zo uit mijn tentje schudden. We hebben het dus behoorlijk koud
gehad. Ik heb elke nacht geslapen met 3 broeken , 2-Tsshirts, Trui en Donsjas in mijn (donzen)
zomerslaapzak. Zo was het net te harden.
Wat we onderweg gezien hebben maakte het echter allemaal meer dan de moeite waard. Ik zou
zeggen : “Ethiopië, allen daarheen”. Het landschap was schitterend. Op de tweede dag, net als Fred
het totaal niet meer zag zitten dook er opeens een jochie met een muildier op die Fred (tegen
betaling van 2,75€) een lift aanbood. In het dorpje Geech stopte hij dan bij zijn familie en hebben
we een traditionele ethiopische koffieceremonie mogen meemaken. In een traditionele ronde hut
met strodak.
Nu, die hutten zien er aan de buitenkant misschien romantisch uit. Maar wat de binnenkant betreft,
geen venster, open vuur in het midden, geen schoorsteen, dient als woning en stal voor het vee.
Het meest positieve dat je erover kan zeggen is dat er, behalve af en toe een opgedroogde koeien- of
geitendrol van de vloer naar het kookvuur te brengen, weinig of geen onderhouds- of poetswerk aan
is.
Koffie is erg bijzonder in Ethiopië. Zelfs de armste families schijnen het te hebben. Ongeroosterde
bonen. Bij de ceremonie worden ze dan gewassen, geroosterd boven het open vuur. Fijngestampt
met een houten stamper in een houten koker. en aan kokend water toegevoegd. Et Voilà, heerlijk
koffie. De foto's van het gebeuren volgen, zodra er ergens snel internet is. Het goed servies zat
opgeborgen in een speelgoedtafeltje. Erg aandoenlijk.
In Geech zijn we twee nachten gebleven, de tweede dag ben ik naar Imet Gogo gewandeld, een top
van 3926 meter hoog met schitterende vergezichten. Fred heeft daar gerust en dat heeft hem
duidelijk goed gedaan, de rest van de tocht heeft hij met zijn 66 jaar buitengewoon goed verwerkt.
Meestal kocht ik 's avonds, om vlees te kunnen opzetten, van de lokale dorpelingen een kip (1,75€).
In feite gaf ik het geld aan de drijvers en zij kochten en slachtten het beestje. Het waren zonder
uitzondering beestjes met enorm veel kilometers in de vleugels. Zelfs na anderhalf uur sudderen
waren ze taaier dan de taaiste soepkip die ik van mijn kindertijd bij grootmoeder kan herinneren.
Het personeel was erg in hun nopjes dat die blanken elke dag kip kochten en zich dan met een heel
klein stukje tevreden stelden.
De voorlaatste dag hebben we een super lange etappe gewandeld, steeds bergop, bergaf, van 28 km.
Kwestie van de 6de dag al voor de middag in Debark terug te zijn. En dat is zonder veel problemen
gelukt.
De 19de zouden we dan doorreizen naar Axum, volgens de legende de stad van de koningin van
Sheba. De eerste grote hoofdstad van Ethiopië, van, waarschijnlijk voor Christus tot in de 9de eeuw
was Axum een groot rijk dat ook bij de Romeinen en de Grieken bekend was. Die reis verder naar
het Noorden is niet zo simpel. In Debark vertrekken er geen bussen naar Axum (of Shire, het grote
administratieve centrum in het Noorden). De bussen die vanuit Gondar komen zitten tegen dat ze in
Debark komen vol. De oplossing is dat je bij de Nationale Parkendienst je ticket bestelt, zij sturen
dan de dag voordien iemand naar Gondar, die koopt daar de tickets, rijdt met de bus mee naar
Debark en daar wissel je van plaats.
De achttiende even gebeld of alle in orde was. Eerst niet, de bus was al vol als onze man ter plaatse
ter plaatse aankwam in Gondar. Maar geen nood er was nog een 2de bus en daarvoor had hij dan
wel tickets vast kunnen krijgen. We moesten om 5U 's ochtends al klaar staan.
Zo gezegd zo gedaan, om 4.50 de 19de zaten wij braaf in de lobby van het hotel. Om 5.30 nog
steeds geen bus te zien. Even gebeld. De man ter plaatse liet ons weten dat ze bandenpech en
vertraging hadden. Om 6.20 werden we opnieuw gebeld dat ze over 10 minuten in Debark zouden
aankomen en of we naar het busstation wilden gaan.
Om 6.45 ongeveer kwam de bus inderdaad aan, wij stonden in het busstation, zoals alles in
Ethiopië, ommuurd en met maar 1 ingang. De bus bleef echter voor het station op straat staan. Door
het feit dat ze al anderhalf uur vertraging hadden vond de chauffeur en conducteur de 3 minuten dat
het duurde eer wij onze rugzakken tot bij de bus gesleept hadden te lang duurde. Ze hadde blijkbaar
al genoeg tijd verloren , klapten voor onze neus de ladder naar het dak (de bagage reist hier op het
dak) en trokken de deur dicht en vertrokken. De jongen die naar Gondar gereden was en de
verantwoordelijke van de Nationale Parkendienst die wegens de vertraging ook was komen opdagen
om te kijken of alles goed zou gaan stonden er maar beteuterd bij.
Ander openbaar vervoer naar Aksum is er niet. Gelukkig stond er tegenover het busstation bij een
hotel net een toersitenbusje klaar met 6 Polen en 10 plaatsen. Na onze situatie uitgelegd te hebben
waren deze mensen zo vriendelijk ons een lift aan te bieden. Het kostte nog heel wat moeite (en
25€) om de Ethiopische gids van de groep te overtuigen dat dit geen probleem was voor zijn
verzekering, dat Fred en ik zelf vezekerd waren. Maar om 7.15 waren we dan eindelijk op weg,
over een dolomiet weg naar Axum. Dankszij onze Poolse reddende engelen in een comfortabel
toeristenbusje nog wel.
Om 18.00 's avonds hadden we de 275 km naar Axum eindelijk overbrugd. De hele weg is een grote
bouwwerf. Over 2 jaar zal het wel af zijn maar nu was het echt sukkelen, over zeer slecht berijdbare
weg, tussen de werkende bouwwerven door. Maar we zijn er geraakt en hebben ondertussen Axum,
zijn Obelisken, en grafkamers bezocht. Vanochtend hebben we dan nog de 3000 jaar oude Maan
tempel in Yeba, hier 60 km verder bezocht. Alsook Adwa, de stad waar de Ethiopiërs in 1896 de
Italiaanse would-be kolonisatoren militair een bolwassing van jewelste bezorgden.
Onze volgende bestemming is Lalibeda. Het dorp met de tientallen rotskerken. Geen 700 km verder,
maar met openbaar vervoer doe je er drie dagen over. (Zonder dollen). We hebben dan ook besloten
om het reisprogramma aan te passen en niet per bus maar per vliegtuig te gaan. (Kost 45$). En hier
morgen, gezien het vliegtuig vol is morgen, nog een extra dagje te luieren. Vakantie van de vakantie
dus.
Verder nieuws en foto's volgen, hopelijk rond de 25ste-26ste oktober als we in Addis Ababa terug
zijn.