Chili was een prachtig land, met zijn 4300 km lengte van Noord naar Zuid en een Maximale breedte van 350 km kan het niet anders dan een enorm divers land zijn. Economisch is het tevens het welvarendste land van Zuid-Amerika.

Ik was Chili binnengekomen via Ushuaia en het Chileense Patagonië, officieel de provincie Maghelanes. Een streek die, hoewel de breedtegraad dezelfde is als België eerder een subpolair klimaat heeft, grote ijsvelden, ongerepte woeste natuur en bijna geen bomen. Het Zuidelijke deel is zo smal en zodanig ingesneden door fjorden (tot 12 000 jaar geleden lag het gehele zuiden onder een honderden meters dikke ijskap) dat er zelfs geen wegen naar het Noorden zijn. Zuid Chili kan je over land enkel bereiken via Argentinië, ofwel via het afgelegen Ushuaia ofwel via het eveneens zeer afgelegen El Calafate. Als je terug naar de rest van de bewoonde wereld wil is El Calafate de enige optie, zes uur bus en dan ben je 28 uur bus (in het beste geval, de bus op de “Ruta 40” rijdt niet dagelijks en in de winter (juni tot november) al helemaal niet) verwijderd van Bariloche. Vanaf Bariloche is de bewoonde wereld bereikbaar op goed 12 uur. (18 uur tot Buenos Aires).

Gezien ik Argentinië al bezocht had en ik tussenvluchten op mijn reizen zo veel mogelijk probeer te vermijden ben ik met het enige alternatief om het Noorden te bereiken, de Navimag ferry van Puerto Natales naar Puerto Montt gereisd. Na een 3 daagse trekking door het overweldigend mooie Nationale park Torres del Paine. Een reis van 4 nachten, de eerste nacht sliepen we aan boord in de haven van Puerto Natales om dan 's ochtends vroeg op 1 december uit te varen. Middernacht van 3 op 4 december meerden we dan aan in Puerto Montt waar we wel op de boot mochten blijven slapen en ontbijten om dan 's ochtends 4 december mijn reis voort te zetten.

De reis door de Zuid Chileense fjorden was indrukwekkend mooi. Wat ik uit het oog verloren had was dat je met 3 dagen varen van het Zuiden naar het Noorden wel enkele breedtegraden opschuift. Ik stond dus 's ochtends in mijn veel te warme winterkleren in het zonnige Puerto Montt. Gezien deze havenstad niet veel te bieden had ben ik dan nog doorgereisd naar Puerto Varas in de merenstreek met de mooie meren Llanquihue en Lagos del Todos Santos en de vele vulkanen waarvan de Osorno de meest bekende is. De tijd die ik moest wachten op de nachtbus naar Santiago heb ik hier op een aangename manier kunnen doorbrengen met een busrit door de streek en een boottochtje op het Lago de Todos Santos aan de voet van de Osorno vulkaan.

Mijn volgende stopplaats, Santiago de hoofdstad is een metropolis van 5,5 miljoen inwoners, meer dan 1/3 van het totale inwonersaantal van Chili. Het was een aangename moderne stad waar ik een hele dag gewandeld heb door de parken en de verschillende wijken van het centrale gedeelte van de metropool die zich, bijna vergelijkbaar met Los Angeles over een grote vallei eindeloos lijkt uit te strekken. De prachtige muurschilderingen zijn me het best bijgebleven.

Valparaiso is waarschijnlijk de mooist gelegen stad in Chili, de stad straalt een Bohemien gevoel uit, is gebouwd op door steile valleien ingesneden heuvels. De pittoreske “acensores” geven het geheel een heel eigen karakter. De huizen “plakken”werkelijk overal tegen de heuvels. Een droom van een stad om in te wandelen (als je er niet tegen op ziet om veel bergop-bergaf te gaan ten minste). De stad van de “happies”dus en ik heb er enkele zeer aangename dagen doorgebracht.

Waarna er weer eens een busreis van ongeveer 23 uur (onmiddellijk gevolgd door een busreis van 2½ uur) op het programma stond. Om aan de komen in een totaal ander landschap, de Atacama woestijn. Mijn verblijfplaats hier was San Pedro de Atacama, een oase, relatief laag gelegen op 2300 meter boven de zeespiegel. Van hieruit heb ik eerst enkele uitstappen gedaan in het Chileense gedeelte van de Atacama woestijn, met zijn geisers, zoutmeren, hooggelegen bergmeren, Canyons, grote Cacteeën,flamingo's, Vicunias (wilde Lama's kleiner dan de Guanaco's te vergelijken met de gedomesticeerde Alpacas). Een indrukwekkend vulkanisch landschap waar de hoogvlakte (Altiplano) boven de 4000 meter ligt en waar de hoogste vulkaan 6700 meter hoog is, vulkanen van 5600 meter hoog kan je er onder begeleiding binnen een dag beklimmen (je wordt dan per auto naar 4900 meter gebracht en volgens de reclame van het reisbureau is het een “makkie”.) De foto's volgen nog.

Op 12 december ben ik dan vanuit San Pedro de Atacama vertrokken op een driedaagse safari per toyota landcruiser naar Bolivië om via de Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Abaroa; Spanish acronym: REA . naar Uyuni en Potosi door te reizen. Maar hierover hoort U meer in een volgend verslag.